środa, 2 marca 2016
ZASTRZAŁ PODPOROWY
Alternatywa dla prostych zastrzałów podporowych w budownictwie z drewna propozycje w stylu wiktoriańskim.
INTARSJA
Intarsja (wł. intarsio - wykładzina) – technika zdobnicza polegająca na tworzeniu obrazu przez wykładanie powierzchni przedmiotów drewnianych (zwłaszcza mebli) innymi gatunkami drewna, czasem podbarwianymi, bejcowanymi lub podpalanymi. Wstawki umieszcza się w miejscu usuniętych fragmentów z powierzchni przedmiotu.
Technika znana już w starożytności została rozwinięta w okresie baroku i renesansu. Najstarszym zachowanym przedmiotem jest sarkofag z cedru z ok. 2000 p.n.e.
Szczególny rozkwit intarsji nastąpił w Toruniu w wieku XVIII. Chociaż technika ta była obecna w Toruniu od drugiej połowy XVI wieku, jednak od około 1730 stała się ona dominującą techniką zdobniczą w toruńskim stolarstwie artystycznym. Zdobiło się nią wszystkie elementy wystroju wnętrz mieszczańskich (np. szafy sieniowe, szafki ścienne, szafy zegarowe, skrzynki, kasetki, boazerie, drzwi) oraz reprezentacyjnych – ratuszowych, kościelnych (np. portale, drzwi, boazerie). Powstałe tak wyposażenie, odznaczające się swoistymi cechami formalnymi, zyskało miano mebli toruńskich[1]. Produkowane w Toruniu meble osiągały wysokie walory artystyczne i zyskały dużą popularność.
Bezpośrednie związki z meblami toruńskimi wykazuje podobna, choć mniej liczna XVIII-wieczna wytwórczość elbląska. Współcześnie jest to już ginąca technika i bardzo niewiele podmiotów zajmuje się wykonywaniem intarsji. Tworzą oni nie tylko zdobienia na meble drewniane i elementy wyposażenia wnętrz, ale również zajmują się tzw. 'malowaniem drewnem
Technika znana już w starożytności została rozwinięta w okresie baroku i renesansu. Najstarszym zachowanym przedmiotem jest sarkofag z cedru z ok. 2000 p.n.e.
Szczególny rozkwit intarsji nastąpił w Toruniu w wieku XVIII. Chociaż technika ta była obecna w Toruniu od drugiej połowy XVI wieku, jednak od około 1730 stała się ona dominującą techniką zdobniczą w toruńskim stolarstwie artystycznym. Zdobiło się nią wszystkie elementy wystroju wnętrz mieszczańskich (np. szafy sieniowe, szafki ścienne, szafy zegarowe, skrzynki, kasetki, boazerie, drzwi) oraz reprezentacyjnych – ratuszowych, kościelnych (np. portale, drzwi, boazerie). Powstałe tak wyposażenie, odznaczające się swoistymi cechami formalnymi, zyskało miano mebli toruńskich[1]. Produkowane w Toruniu meble osiągały wysokie walory artystyczne i zyskały dużą popularność.
Bezpośrednie związki z meblami toruńskimi wykazuje podobna, choć mniej liczna XVIII-wieczna wytwórczość elbląska. Współcześnie jest to już ginąca technika i bardzo niewiele podmiotów zajmuje się wykonywaniem intarsji. Tworzą oni nie tylko zdobienia na meble drewniane i elementy wyposażenia wnętrz, ale również zajmują się tzw. 'malowaniem drewnem
POLSKI HEBAN
Czarny dąb (dąb kopalny, polski heban) – drewno dębów przebywających w ziemi lub pod wodą od kilkuset do nawet kilkunastu tysięcy lat.
Drewno dębowe zawiera garbniki, które reagują z solami żelaza obecnymi w wodzie lub ziemi, zmieniając barwę drewna na szaroczarną do granatowoczarnej. Duży wpływ na jakość i barwę zachowanego drewna mają warunki, w jakich dotrwało do naszych czasów. Zdecydowanie negatywnie działa okresowe wahanie poziomu wód gruntowych, powodujące cykliczne odsłanianie i zalewanie drewna. Przyczynia się to do szybszego rozkładu i co za tym idzie – obniżenia właściwości mechanicznych. Dęby zatopione w zbiornikach wodnych, bagnach i torfowiskach, w warunkach stałej wilgotności, dotrwały do naszych czasów w bardzo dobrym stanie pomimo (w większości przypadków) rozkładu kory i bielu. Z istotnych procesów zachodzących w drewnie czarnego dębu, poza utlenianiem, należy również wymienić osadzanie się i krystalizację w ścianach komórkowych substancji mineralnych. Powoduje to znaczne zwiększenie gęstości (w stanie powietrznosuchym 6–17% więcej od drewna współczesnego), a w wymiarze praktycznym utrudnia obróbkę mechaniczną (szybsze tępienie narzędzi skrawających). Czarny dąb, pomimo swych zalet, posiada dość istotną wadę, jaką jest duża skłonność do pękania w trakcie suszenia. Wymaga dużo wolniejszego procesu w stosunku do drzew współczesnych.
Czarny dąb znajdowany jest w całej niemal Europie, jednak największe jego skupiska usytuowane są w dorzeczach rzek Europy Środkowej i Południowej. W Polsce największe znaleziska znajdują się w okolicach Dębicy oraz Szprotawy. Największy wyeksponowany okaz czarnego dębu znajduje się w Muzeum Agatów i Skamieniałych Drzew w Dąbrowie Tarnowskiej. Ma 2 metry średnicy i ponad 6 metrów obwodu.Drewno czarnego dębu wykorzystuje się do produkcji forniru oraz jako materiał rzeźbiarski. Znajduje zastosowanie przy produkcji mebli stylowych (w przeszłości wysoko cenionych mebli gdańskich), galanterii drzewnej (głównie pamiątkowej), rękojeści noży i fajek. Używany jest także w intarsjach i inkrustacjach.
Drewno dębowe zawiera garbniki, które reagują z solami żelaza obecnymi w wodzie lub ziemi, zmieniając barwę drewna na szaroczarną do granatowoczarnej. Duży wpływ na jakość i barwę zachowanego drewna mają warunki, w jakich dotrwało do naszych czasów. Zdecydowanie negatywnie działa okresowe wahanie poziomu wód gruntowych, powodujące cykliczne odsłanianie i zalewanie drewna. Przyczynia się to do szybszego rozkładu i co za tym idzie – obniżenia właściwości mechanicznych. Dęby zatopione w zbiornikach wodnych, bagnach i torfowiskach, w warunkach stałej wilgotności, dotrwały do naszych czasów w bardzo dobrym stanie pomimo (w większości przypadków) rozkładu kory i bielu. Z istotnych procesów zachodzących w drewnie czarnego dębu, poza utlenianiem, należy również wymienić osadzanie się i krystalizację w ścianach komórkowych substancji mineralnych. Powoduje to znaczne zwiększenie gęstości (w stanie powietrznosuchym 6–17% więcej od drewna współczesnego), a w wymiarze praktycznym utrudnia obróbkę mechaniczną (szybsze tępienie narzędzi skrawających). Czarny dąb, pomimo swych zalet, posiada dość istotną wadę, jaką jest duża skłonność do pękania w trakcie suszenia. Wymaga dużo wolniejszego procesu w stosunku do drzew współczesnych.
Czarny dąb znajdowany jest w całej niemal Europie, jednak największe jego skupiska usytuowane są w dorzeczach rzek Europy Środkowej i Południowej. W Polsce największe znaleziska znajdują się w okolicach Dębicy oraz Szprotawy. Największy wyeksponowany okaz czarnego dębu znajduje się w Muzeum Agatów i Skamieniałych Drzew w Dąbrowie Tarnowskiej. Ma 2 metry średnicy i ponad 6 metrów obwodu.Drewno czarnego dębu wykorzystuje się do produkcji forniru oraz jako materiał rzeźbiarski. Znajduje zastosowanie przy produkcji mebli stylowych (w przeszłości wysoko cenionych mebli gdańskich), galanterii drzewnej (głównie pamiątkowej), rękojeści noży i fajek. Używany jest także w intarsjach i inkrustacjach.
niedziela, 21 lutego 2016
KLEJ KAZEINOWY
KLEJ KAZEINOWY do drewna.
Klej kazeinowy wykonujemy z chudego białego sera (twarogu) , wapna i wody.Aby otrzymać klej, najpierw należy twaróg odsączyć ,podzielić na niewielkie kawałki,a następnie wysuszyć i rozetrzeć na proszek w możdzierzu (nie jest to łatwe) lub w młynku elektrycznym. Do sproszkowanego twarogu (kazeiny) należy następnie dodać substancji alkalicznych (zasadowych) czyli np.wapna gaszonego lub wapna hydratyzowanego stosowanego obecnie w budownictwie. Składniki mieszamy w proporcji 5 do 1 ,czyli 5 części kazeiny i 1 część wapna np.200g kazeiny i 40g wapna.Do tak otrzymanej mieszaniny należy jeszcze dodać trochę wody i dobrze wymieszać żeby nie było grudek ,a następnie poczekać jakieś 15-20 minut co jest bardzo ważne żeby klej miał dobre właściwości klejące ,ponieważ kazeina pochłania sporą ilość wody i pęcznieje. Prawidłowo wykonany klej powinien mieć gęstość śmietany,lecz gdy po tym czasie jest za gęsty to należy ponownie dodać odrobinę wody.Mieszaninę wapna z kazeiną należy przechowywać w szczelnym naczyniu i łączyć z wodą dopiero krótko przed klejeniem i w miarę szybko zużyć.Klejone drewniane elementy należy po posmarowaniu klejem dobrze ze sobą ścisnąć i pozostawić tak na jakieś 24-48 godzin,ponieważ tyle wynosi czas schnięcia.Jest to prawdopodobnie klej również wodoodporny i kiedyś służył do sklejania łodzi.Doskonale się także sprawdza przy klejeniu drewna ze skórą oraz płótnem.
Dobrze wykonany według przepisu klej bardzo mocno łączy drewniane elementy DRUGI SPOSÓB WYKONANIA
Pokrojony drobno miękki ser krowi , zalany ciepłą wodą , w możdzierzu się tak długo tłuczkiem ugniata , dopóki nie będzie z niego wychodzić kilkakrotnie zmieniana czysta woda.Następnie tenże ser ugnieciony ręką wkłada się do zimnej wody , aż stwardnieje.Potem rozciera się go bardzo drobno na równej desce kawałkiem drewna i ponownie wkłada do możdzierza , dodając wody zmieszanej ze świeżym wapnem starannie ubija się tłuczkiem , aż stanie się tak gęsty , jak drożdże.Takim klejem spojone deski ,gdy wyschną , tak przylegają do siebie , że nie może ich rozdzielić ani wilgoć , ani ciepło.Można nim kleić np: drewno z drewnem, drewno z wygarbowaną i zmoczoną skórą a także drewno z płótnem.
Klej kazeinowy wykonujemy z chudego białego sera (twarogu) , wapna i wody.Aby otrzymać klej, najpierw należy twaróg odsączyć ,podzielić na niewielkie kawałki,a następnie wysuszyć i rozetrzeć na proszek w możdzierzu (nie jest to łatwe) lub w młynku elektrycznym. Do sproszkowanego twarogu (kazeiny) należy następnie dodać substancji alkalicznych (zasadowych) czyli np.wapna gaszonego lub wapna hydratyzowanego stosowanego obecnie w budownictwie. Składniki mieszamy w proporcji 5 do 1 ,czyli 5 części kazeiny i 1 część wapna np.200g kazeiny i 40g wapna.Do tak otrzymanej mieszaniny należy jeszcze dodać trochę wody i dobrze wymieszać żeby nie było grudek ,a następnie poczekać jakieś 15-20 minut co jest bardzo ważne żeby klej miał dobre właściwości klejące ,ponieważ kazeina pochłania sporą ilość wody i pęcznieje. Prawidłowo wykonany klej powinien mieć gęstość śmietany,lecz gdy po tym czasie jest za gęsty to należy ponownie dodać odrobinę wody.Mieszaninę wapna z kazeiną należy przechowywać w szczelnym naczyniu i łączyć z wodą dopiero krótko przed klejeniem i w miarę szybko zużyć.Klejone drewniane elementy należy po posmarowaniu klejem dobrze ze sobą ścisnąć i pozostawić tak na jakieś 24-48 godzin,ponieważ tyle wynosi czas schnięcia.Jest to prawdopodobnie klej również wodoodporny i kiedyś służył do sklejania łodzi.Doskonale się także sprawdza przy klejeniu drewna ze skórą oraz płótnem.
Dobrze wykonany według przepisu klej bardzo mocno łączy drewniane elementy DRUGI SPOSÓB WYKONANIA
Pokrojony drobno miękki ser krowi , zalany ciepłą wodą , w możdzierzu się tak długo tłuczkiem ugniata , dopóki nie będzie z niego wychodzić kilkakrotnie zmieniana czysta woda.Następnie tenże ser ugnieciony ręką wkłada się do zimnej wody , aż stwardnieje.Potem rozciera się go bardzo drobno na równej desce kawałkiem drewna i ponownie wkłada do możdzierza , dodając wody zmieszanej ze świeżym wapnem starannie ubija się tłuczkiem , aż stanie się tak gęsty , jak drożdże.Takim klejem spojone deski ,gdy wyschną , tak przylegają do siebie , że nie może ich rozdzielić ani wilgoć , ani ciepło.Można nim kleić np: drewno z drewnem, drewno z wygarbowaną i zmoczoną skórą a także drewno z płótnem.
sobota, 20 lutego 2016
FORNIR
Fornir – cienkie płaty drewna uzyskiwane przez skrawanie płaskie (styczne – w kierunku prostopadłym do włókien) lub obwodowe (łuszczenie). Płaty te mają grubość od 0,1 do 8,0 mm. Forniry dzielą się ze względu na zastosowanie na okleiny i obłogi. Fornir w zależności od efektywności rysunku (od gatunku drzewa) może być przeznaczony na sklejkę, okleinę (fornirowanie) lub drewno warstwowe prasowane.
Na fornir przeznacza się drewno okrągłe o dużych średnicach.
Przygotowanie surowca na fornir obejmuje:
podział dłużyc i kłód na odpowiednią długość,
uplastycznienie wyrzynków.
Uplastycznienie przeprowadza się przez gotowanie surowca w wodzie lub naparowywanie parą nasyconą. Szybsze uplastycznienie następuje przy parowaniu. Ogólnie przyjmuje się 1,5–2 godziny na każdy centymetr promienia wyrzynka przy parowaniu i 2–3 godziny przy gotowaniu.
Suszenie forniru do wilgotności 15–18% odbywa się za pomocą suszarek rolkowych lub suszarek taśmowych. Fornir przeznaczony na okleiny układa się w paczki z zachowaniem kolejności skrawania poszczególnych arkuszy z wyrzynek.
Na fornir przeznacza się drewno okrągłe o dużych średnicach.
Przygotowanie surowca na fornir obejmuje:
podział dłużyc i kłód na odpowiednią długość,
uplastycznienie wyrzynków.
Uplastycznienie przeprowadza się przez gotowanie surowca w wodzie lub naparowywanie parą nasyconą. Szybsze uplastycznienie następuje przy parowaniu. Ogólnie przyjmuje się 1,5–2 godziny na każdy centymetr promienia wyrzynka przy parowaniu i 2–3 godziny przy gotowaniu.
Suszenie forniru do wilgotności 15–18% odbywa się za pomocą suszarek rolkowych lub suszarek taśmowych. Fornir przeznaczony na okleiny układa się w paczki z zachowaniem kolejności skrawania poszczególnych arkuszy z wyrzynek.
piątek, 5 lutego 2016
DREWNO
Drewno – surowiec drzewny otrzymywany ze ściętych drzew i formowany przez obróbkę w różnego rodzaju sortymenty. Zajmuje przestrzeń pomiędzy rdzeniem a warstwą łyka i kory. Pod względem technicznym drewno jest naturalnym materiałem kompozytowym o osnowie polimerowej wzmacniany ciągłymi włóknami polimerowymi, którymi są podłużne komórki zorientowane jednoosiowo. Z powodu łatwości pozyskiwania, stosunkowo niewielkich wymagań technologicznych podczas obróbki oraz z uwagi na inne zalety drewno stanowi powszechnie wykorzystywaną grupę materiałów konstrukcyjnych w technice; może być stosowane w postaci drewna litego lub w formie przetworzonej w postaci tzw. tworzyw drewnopochodnych. Drewno, w postaci ścieru, stanowi podstawowy składnik papieru. Może być również wykorzystywane jako paliwo do celów przemysłowych, technicznych, gospodarczych. Na świecie występuje od 30 000 do 40 000 gatunków roślin drzewiastych, z których około 4000 ma potencjalne lub rzeczywiste znaczenie użytkowe. W literaturze technicznej i naukowej dość dobrze opisano właściwości techniczne około 1500 gatunków, spośród których mniej więcej 500 jest przedmiotem światowego handlu.
Drewno należy do najstarszych materiałów używanych przez człowieka. Pierwotnie stosowane było jako nośnik energii (spalanie) oraz podstawowy materiał budowlany do budowy chałup i domów mieszkalnych, budowli gospodarczych, kościołów, mostów, a także budowli obronnych. Wykorzystywano pnie o zróżnicowanym zakresie obróbki (z czasem przecinane na połówki), deski, a nawet plecionki z cienkich gałęzi. Przez tysiąclecia budowano z drewna ściany, stropy i dachy, kryte dranicami lub gontem. Drewna używano do wykonywania mebli, sprzętów domowych, naczyń (z czasem w konstrukcji klepkowej) i narzędzi, a także do ogrzewania i oświetlania pomieszczeń (łuczywo). Z drewna budowano środki transportu: łodzie (pierwotnie dłubane w jednym pniu) i okręty, wozy i sanie. Przez dwa stulecia było podstawowym materiałem do wykonywania obudowy górniczej w kopalniach.
Obecnie drewno stosowane jest jako materiał konstrukcyjny oraz wykończeniowy. Swoją popularność zawdzięcza swej lekkości i wystarczającymi do wielu zastosowań własnościami wytrzymałościowymi. Stosuje się je jako materiał na podłogi, boazerie, do wykonania więźb dachowych budynków, altan, wiat, ogrodzeń i pergoli, mebli i zabawek. W wielu krajach, m.in. w Ameryce Północnej (USA i Kanada), drewno jest w dalszym ciągu ważnym materiałem budowlanym i używa się go do budowy większości niskich zabudowań mieszkalnych. Drewno małowartościowe, odpady powstałe przy produkcji różnych sortymentów drewna są wykorzystywane do produkcji płyt pilśniowych, wiórowych, OSB, sklejki, itd., które także są materiałem do wykonywania wielu przedmiotów codziennego użytku. Inne odpady drewniane (obrzynki, wióry, trociny itp.) są surowcem energetycznym.https://pl.wikipedia.org/wiki/Drewno_(technika)
Drewno należy do najstarszych materiałów używanych przez człowieka. Pierwotnie stosowane było jako nośnik energii (spalanie) oraz podstawowy materiał budowlany do budowy chałup i domów mieszkalnych, budowli gospodarczych, kościołów, mostów, a także budowli obronnych. Wykorzystywano pnie o zróżnicowanym zakresie obróbki (z czasem przecinane na połówki), deski, a nawet plecionki z cienkich gałęzi. Przez tysiąclecia budowano z drewna ściany, stropy i dachy, kryte dranicami lub gontem. Drewna używano do wykonywania mebli, sprzętów domowych, naczyń (z czasem w konstrukcji klepkowej) i narzędzi, a także do ogrzewania i oświetlania pomieszczeń (łuczywo). Z drewna budowano środki transportu: łodzie (pierwotnie dłubane w jednym pniu) i okręty, wozy i sanie. Przez dwa stulecia było podstawowym materiałem do wykonywania obudowy górniczej w kopalniach.
Obecnie drewno stosowane jest jako materiał konstrukcyjny oraz wykończeniowy. Swoją popularność zawdzięcza swej lekkości i wystarczającymi do wielu zastosowań własnościami wytrzymałościowymi. Stosuje się je jako materiał na podłogi, boazerie, do wykonania więźb dachowych budynków, altan, wiat, ogrodzeń i pergoli, mebli i zabawek. W wielu krajach, m.in. w Ameryce Północnej (USA i Kanada), drewno jest w dalszym ciągu ważnym materiałem budowlanym i używa się go do budowy większości niskich zabudowań mieszkalnych. Drewno małowartościowe, odpady powstałe przy produkcji różnych sortymentów drewna są wykorzystywane do produkcji płyt pilśniowych, wiórowych, OSB, sklejki, itd., które także są materiałem do wykonywania wielu przedmiotów codziennego użytku. Inne odpady drewniane (obrzynki, wióry, trociny itp.) są surowcem energetycznym.https://pl.wikipedia.org/wiki/Drewno_(technika)
Subskrybuj:
Posty (Atom)